فضاپیمای ناسا توانسته یک ویدئوی جالب از گردبادهای خورشیدی را در سطح این ستاره ثبت کند.
 انفجارهای گردباد مانند پلاسمای فوق داغ، توسط رصدخانه دینامیک خورشیدی شناسایی شده که به طور مداوم به ثبت ویدئوهایی با وضوح بالا از خورشید می‌پردازد.
این ویدئوی گردباد خورشیدی به نمایش فواره‌های گردان پلاسما در یک دوره30 ساعته پرداخته که در تاریخ هفتم تا هشتم فوریه بر روی سطح خورشید حرکت می‌کردند.
این گردبادها برخلاف همتایان زمینی خود که با باد حرکت می‌کنند، توسط میدان مغناطیسی پرقدرت خورشید شکل می‌گیرند.
در این ویدئو، مواد پلاسمای سردتر به شکل تیره‌تر در پس‌زمینه درخشان خورشید دیده می‌شود.
فضاپیمای رصدخانه دینامیک خورشیدی این ویدئو را در طیف نوری فرابنفش شدید ثبت کرده که باعث وجود یک مه زردرنگ عجیب در آن شده است.
این ویدئو در دومین سالگرد آغاز ماموریت این فضاپیما توسط ناسا منتشر شده است.
فضاپیمای 850 میلیون دلاری ناسا در 11 فوریه 2010 ماموریت پنج ساله خود را برای ثبت فیلم‌های وضوح بالا از خورشید برای کمک به درک بهتر تاثیر چرخه آب‌وهوایی دوره خورشیدی بر روی زمین آغاز کرد.
خورشید اکنون در دوره فعال خود در یک چرخه 11 ساله آب‌وهوایی قرار دارد. این دوره که چرخه خورشیدی 24 نام دارد، قرار است در سال 2013 به اوج فعالیت خود برسد.

گروهی از ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل خوشه ای از ستارگان جوان را یافتند که در اطراف سیاه چاله کوچکی می چرخند که بازمانده یک کهکشان کوتوله است.

 ستاره شناسان می دانند که ستارگان چگونه فرو می پاشند و سیاه چاله های خوشه های ستاره ای را که 10 برابر جرم خورشید وزن دارند می سازند. اما تاکنون روشن نبود که سیاه چاله های عظیم (همانند سیاه چاله غول پیکر مرکز کهکشان راه شیری که به بزرگی 4 میلیون خورشید است) چگونه در هسته کهکشانها شکل می گیرند.

گروهی از دانشمندان موفق شده اند نور به جا مانده از انفجار کیهانی که در اواسط دهه 1800 بر روی زمین مشاهده شده است را با کمک تکنیکی جدید ثبت کنند.

به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان توانسته اند با استفاده از "تکنیک بازتاب" انعکاس امواج انفجاری نور را در ابرهای کیهانی در فضا به ثبت برسانند، به این شکل انسانهای امروزی می توانند لحظه ای که انسانهای 170 سال گذشته در آسمان دیده اند را دوباره ببینند.

این تکنیک کیهانی به کشف اسرار یکی از رویدادهای مهم ستاره ای به نام "انفجار عظیم" در قرن نوزدهم کمک فراوانی کرده است، دورانی که ستاره ای به نام "اتا کارینا" به صورت ناگهانی به دومین ستاره درخشان آسمان تبدیل شد. در واقع اخترشناسان در حال مشاهده صحنه های انفجار سیستم ستاره ای دوتایی و غول پیکر "اتا کارینا" با تاخیری 170 ساله هستند.

اخترشناسان پی برده اند که سیاره ونوس یا زهره نسبت به آنچه پیش از این تصور می رفت با سرعت کمتری به دور خود می چرخد.

در اوایل دهه 1990 دانشمندان در ماموریت ماژلان ناسا بر اساس سرعت حرکت ساختارهای سطحی سیاره که از زیر فضاپیما عبور می کردند محاسبه کردند که یک دور کامل چرخش ونوس به دور خود 243.015 روز زمینی زمان صرف می کند.

اما اکنون دانشمندان سطح ونوس را با مدارگرد ESAVE آژانس فضایی اروپا مورد بررسی مجدد قرار داده و دریافته اند این سیاره 6.5 دقیقه آرامتر از آنچه در حدود 16 سال پیش تخمین زده شده بود حرکت می کند. "نیلز مولر" دانشمند سیاره ای مرکز هوافضای آلمان می گوید زمانی که متوجه تفاوت نقشه های جدید و قدیمی از ونوس شد ابتدا تصور کرد که در محاسباتش اشتباهی رخ داده است اما پس از اینکه هر نوع خطای ممکن در محاسبات بررسی شد وی دریافت که این سیاره نسبت به محاسبات قدیمی کندتر حرکت می کند.

محققان سوئیسی در حال کار بر روی ماهواره روباتیک زباله جمع‌کن برای تمیز کردن فضا از زباله‌های فضایی هستند.

 بیش از نیم میلیون زباله فضایی از بقایای یک موشک در اندازه اتوبوس تا قطرات ریز رنگ، می‌تواند برای ساکنان ایستگاه فضایی بین‌المللی و ماهواره‌های موجود در مدار خطرآفرین باشد.

دانشمندان و مهندسان سوئیسی برای حل این مشکل و جمع‌آوری زباله‌های فضایی،‌ در حال ساخت ماهواره رفتگر موسوم به CleanSpace One هستند.

ماهواره رفتگر احتمالا طی سه تا پنج سال آینده به فضا پرتاب خواهد شد و قرار است یکی از دو زباله موجود در فضا شامل بقایای ماهواره پیکو یا ماهواره TIsat در ابعاد هزار سانتی متر مکعب را جمع‌آوری کند.

زمانی که ماهواره رفتگر به دو هدف مورد نظر می رسد، بازوی قلاب دار ماهواره دراز شده و زباله فضایی را می گیرد و ماهواره به سمت جو زمین حرکت می‌کند و در حرارت جو از بین می‌رود.

ماهواره رفتگر CleanSpace One در مرکز تحقیقات فضایی در لوزان سوئیس طراحی و ساخته می‌شود. در این ماهواره از سیستم نیروی محرکه میکرو و برق برای انداختن قلاب به سمت زباله فضایی استفاده می‌شود. مشکل اصلی پیش روی محققان طراحی بازوی قلاب‌دار برای به دام انداختن دقیق هدف عنوان شده است.

در سال 2009 میلادی ماهواره Iridium‌ آمریکا با بقایای ماهواره روس برخورد کرد که باعث نابود شدن ماهواره ای به ارزش 55 میلیون دلار شد و بیش از دو هزار قطعه زباله فضایی ایجاد شد که لزوم طراحی و ساخت ماهواره های رفتگر را نشان می‌دهد.

گروهی از دانشمندان اسپانیایی و شیلیایی در عمق دو متری از سطح بیابان "آتاکاما" در شیلی واحه ای از حیات میکروارگانیسمهای مریخی را کشف کردند.

به گزارش خبرگزاری مهر، محققان مرکز زیست شناسی نجومی اسپانیا و دانشگاه کاتولیک شمال شیلی در زیرلایه های با درصد شوری بالا و در محیطی بسیار شبیه به مریخ در بیابان آتاکاما در عمق دو متری از سطح، واحه ای از حیات میکروارگانیسمها را شناسایی کردند.

بیابان "آتاکاما" خشک ترین منطقه زمین است، به طوریکه در این صحرا سالانه به طور متوسط تنها 0.1 میلیمتر باران می بارد.

این محققان در این خصوص توضیح دادند: "ما این زیستگاه را واحه میکروبی نامیدیم چون در این محیط غنی از نمک و سایر ترکیبات بسیار نمگیری که به شدت آب جذب می کنند میکروارگانیسمهای درحال توسعه ای را یافتیم."

این دانشمندان همچنین کشف کردند که این میکروبها در یک محیط بسیار خشک توانسته اند از سطح بلورهای نمک رطوبت جذب کنند.

در این محیط، میکروارگانیسمهای زیرزمینی با تمام آنچه که برای زندگی به آن نیاز دارند (آب و غذا) رشد می کنند.

براساس گزارش یونیورس تودی، این گونه باکتریها با گونه هایی که در سایر محیطهای با درصد بالای شوری زندگی می کنند تفاوت چندانی ندارند اما چیزی که این کشف را منحصربفرد می کند این است که این میکروبها در عمق بین 2 تا 3 متری و در شرایط بدون اکسیژن و نور خورشید پیدا شده اند.

این دانشمندان به منظور دستیابی به این نتایج از دستگاهی به نام SOLID (آشکارساز نشانه های حیات) استفاده کردند. این دستگاه با هدف استفاده در ماموریتهای آینده مریخ ساخته شده است.

هسته SOLID تراشه ای زیستی است که حداکثر 450 پادتن را برای شناسایی مواد بیولوژیکی چون قندها، DNA و پروتئین ها در خود جای داده است.

این نمونه ها می توانند جمع آوری شده، سپس به طور خودکار پردازش شوند و به صورت تصویری نمایش داده شوند که حضور ترکیبات و میکروارگانیسمها را نشان می دهد.

با استفاده از این تکنیک، این دانشمندان حضور باکتریها و آرکئوباکتریهای زیرزمینی را در این بیابان شناسایی کردند.

این محقان در این خصوص توضیح دادند که رسوبات نمکی در سیاره سرخ نیز شناسایی شده اند و به همین علت این احتمال وجود دارد که این باکتریها بتوانند در محیطهای بسیار شور زیرز سطح مریخ نیز زندگی کنند.

شامگاه جمعه 28 بهمن سیارک پلوتو به نزدیکترین فاصله خود با ماه می رسد.

پلوتو دومین سیاره کوتوله منظومه شمسی است که از هنگام کشف در سال 1930 تا 2006 نهمین سیاره سامانه خورشیدی بود. اما اکنون بنا بر تعریف نوین اتحادیه بین المللی اخترشناسی یک سیاره کوتوله و همچنین به عنوان نمونه نخست از رده جدید اجرام فرا نپتونی به شمار می رود.

این سیارک در ساعت 20:29 دقیقه جمعه 28 بهمن به نزدیکترین فاصله خود با ماه می رسد.

در این پدیده زاویه جدایی ماه با سیارک پلوتو 2.8 درجه است و این سیارک در شمال ماه قرار دارد.

در روز 28 بهمن ماه فاز (درخشندگی) سیارک پلوتو 14.17 است از این رو برای رصد این جرم آسمانی نیاز به تلسکوپ 12 اینچ و بالاتر است.